Mrizi është një vend i hijezuar nga pemë të larta, kryesisht lisa, ku pushon bagëtia në kohën e drekës së nxehtë. Malësorët thonë se nëse në tufa e bagëtive pushon në të njëjtin vend me hije për tre vjet me radhë, atëherë ky mriz konsiderohet i shenjtë. Askush nuk lejohet t’i presë pemët e atij mrizi. Në rast të kundërt, gojëdhënat tregojnë se ata që kanë guxuar ta bëjnë këtë, e kanë pësuar keq. Rrënjët e kësaj bestytnie lidhen me mitet e Orëve dhe Zanave që pushojnë në këto mrize pranë burimeve ujore. Si të gjithë popujt e lashtë, shqiptarët e Alpeve kanë ndikime të forta pagane, të cilat i shprehin përmes mitologjisë së zhvilluar. I tillë është rasti i Orëve dhe Zanave, dy krijesave mitologjike me funksione të ndara: Orët janë të padukshme dhe mbrojnë njerëzit, ndërsa Zanat janë vajza me bukuri të rrallë dhe mbrojnë natyrën. Në Dukagjin, psh, përmendet më së shumti Ora e Shalës, ndërsa në Alpe përmendet Ora e Shtëpisë. Në Alpet Shqiptare dhe në zonat përreth ka shumë mrize, burime, por edhe shpella që lidhen me këto krijesa. Ndonëse pa formë, Orët përshkruhen si krijesa tepër të fuqishme për fatet e njerëve, prandaj malësorët e shmangin përmendjen e panevojshme e tyre. Orët kanë një vend nderi në Eposin e Kreshnikëve, pasi përmes qumështit të gjirit, i japin fuqi heroit kryesor: Mujit. Prej shekujsh mrizet kanë ekzistuar në malet e veriut të Shqipërisë, por popullaritetin më të madh kësaj fjale ia dha libri i poetit Gjergj Fishta “Mrizi i Zanave” (1913).
