Το κλαρινέτο (κλαρίνο) ανήκει στην οικογένεια των ξύλινων μουσικών οργάνων. Έχει επίμηκες σωληνωτό σχήμα, με σχεδόν κυλινδρική οπή και μία καμπάνα. Το άτομο που παίζει κλαρίνο ονομάζεται κλαρινετίστας.
Η ομοιότητα στον ήχο μεταξύ των πρώτων κλαρινέτων και της τρομπέτας μπορεί να αποτελεί μια ένδειξη για το όνομά του, μπορεί όμως να έχουν εμπλακεί και άλλοι παράγοντες. Κατά τη διάρκεια της εποχής του Ύστερου Μπαρόκ, οι συνθέτες όπως ο Bach και ο Handel δημιούργησαν νέες δεξιότητες από τις τρομπέτες τους, οι οποίες συχνά έπρεπε να παίζουν δύσκολα υψηλά μελωδικά περάσματα, ή όπως ονομάζεται, claion register. Δεδομένου ότι οι τρομπέτες αυτής της εποχής δεν είχαν βαλβίδες ή έμβολα, τα μελωδικά περάσματα θα απαιτούσαν συχνά τη χρήση του υψηλότερου τμήματος της εμβέλειας της τρομπέτας, όπου οι αρμονικές ήταν αρκετά κοντά μαζί για να παράγουν κλίμακες παρακείμενων σημειώσεων σε αντίθεση με τις κενές κλίμακες ή arpeggiosτου κατώτερου καταχωρητή. Τα τμήματα της τρομπέτας που απαιτούσαν αυτή την ειδικότητα ήταν γνωστά με τον όρο¨ Κλαρίνο¨ και αυτό με τη σειρά τους άρχισε να ισχύει και για τους ίδιους τους μουσικούς. Είναι πιθανό ότι ο όρος κλαρινέτο μπορεί να προέρχεται από την ελαφριά εκδοχή του «κλαρίον» ή «κλαρίνο» και έχει υπαινιχθεί ότι οι κλαρινίστες μπορεί να έχουν βοηθήσει τους εαυτούς τους παίζοντας ιδιαίτερα δύσκολες ανακαλύψεις σε αυτές τις πρόσφατα αναπτυγμένες «ψεύτικες τρομπέτες».
Στην Ελλάδα το κλαρίνο είναι εμφανές στην παραδοσιακή μουσική, κυρίως στη κεντρική, βορειοδυτική και βόρεια Ελλάδα (Θεσσαλία, Ήπειρος και Μακεδονία). Ο διπύθριος ζουρνάς ήταν το κυρίαρχο ξύλινο όργανο, πριν το κλαρίνο έρθει στη χώρα, αν και πολλοί Έλληνες θεωρούν το κλαρίνο ως ένα εγγενές όργανο .
