Το ξύλινο άροτρο εφευρέθηκε περίπου 3500 χρόνια προ Χριστού. Πριν από αυτό, οι άντρες καλλιέργησαν τη γη με ξύλα και πέτρες. Για να πραγματοποίηση τη χρήση του, το μετέφεραν αρχικά άνθρωποι και έπειτα ζώα (ένα, δύο, τρία και ακόμα περισσότερα). Μέσα από αυτά τα μέσα, το ξύλινο άροτρο έδωσε τροφή στην ανθρωπότητα για τουλάχιστον 5.000 χρόνια. Η βιομηχανική επανάσταση του 19ου αιώνα βιομηχανοποίησε και εκσυγχρόνισε το άροτρο, αντικαθιστώντας τις ξύλινες ενώσεις του με ατσάλι. Ενώ τον 20ό αιώνα, τα περισσότερα μέρη του αλέσματος ήταν κατασκευασμένα από ατσάλι (με εξαίρεση τις δύο ξύλινες ράβδους που συνδέουν το εργαλείο με το ζώο). Η εφεύρεση της μηχανής εσωτερικής καύσης οδήγησε επίσης στην εκβιομηχάνιση των γεωργικών εργαλείων, θέτοντας το άροτρο εκτός λειτουργίας. Ωστόσο, αυτό το είδος εργαλείου για εργασίες γης συνεχίστηκε να χρησιμοποιείται στην Αλβανία μέχρι πρόσφατα. Σήμερα το ξύλινο άροτρο βρίσκεται σε εξαιρετικά απομονωμένες περιοχές στις Αλβανικές Άλπεις, όπου η αντικατάστασή του με σύγχρονα μηχανικά γεωργικά εργαλεία δεν ήταν ακόμη δυνατή. Το άροτρο χρησιμοποιείται κυρίως για την καλλιέργεια μικρών οικοπέδων, ειδικά για καλλιέργεια καλαμποκιού και φασολιών. Στα βουνά, το άροτρο σύρεται από ένα άλογο, ενώ ο αγρότης περπατάει κατά μήκος περίπου 3m. πίσω, οδηγώντας το από ένα μακρύ ραβδί που ονομάζεται hosten **.
