Park Bukovičke banje

Park Bukovičke banje prostire se na površini od preko 22 hektara. Zemljište za park kupljeno je još 1849. godine i tada su obeležene prve staze, zasađeno drveće, uređen izvor i kupatilo Talpara. Podizanju parka u današnjem smislu te reči pristupilo se 1856. godine, kada su prosečene staze, obrazovani drvoredi duž njih i oko drvenih stanova za posetioce formirani travnjaci, cvetnjaci i uređeno toplo kupatilo Đulara.Staro zdanje, najstariji sačuvan objekat u parku Bukovičke banje, reprezentativni primer arhitekture srpskog romantizma, počeo je da gradi knez Mihailo Obrenović 1865. godine kao letnju rezidenciju dinastije i skupštinski dom. Najznačajniju izmenu su banja i park pretrpeli tridesetih godina 20. veka, kada je banja bila pod upravom Štedionice dunavske banovine. Tokom 1933/34. godine preuređeni su Staro zdanje, Novo zdanje i park, koji je iz osnova bio rekonstruisan. Pronalazak termalnog izvora 1935. godine uslovio je gradnju modernog toplog kupatila, otvorenog bazena sa mineralnom vodom, hotela Šumadija i rekaptažu izvora Đulara i Talpara. Najveći broj skulptura u parku Bukovičke banje danas čine vajarska ostvarenja nastala u okviru Međunarodnog simpozijuma „Beli Venčac“, a nekada su to, uglavnom, bile biste srpskih vladara. Ne samo da oplemenjuju prostor u kome se nalaze, skulpture u parku Bukovičke banje istovremeno svedoče i o tendencijama naše i svetske savremene vajarske umetnosti. Simpozijum „Beli Venčac“ UNESKO je svrstao u red najznačajnijih svetskih atrakcija u domenu likovne umetnosti.