Ο Ταύρος των Ωρεών βρέθηκε το 1965, στη θάλασσα, σε βάθος 2,5 μέτρα, κατά τη διάρκεια εργασιών επέκτασης του λιμανιού. Κατά τη λεηλασία της Ωρεού από τον Άτταλο (199π.Χ.), αποσπάστηκαν τα χρυσά κέρατα και τα μπροστινά πόδια του Ταύρου και το υπόλοιπο ογκώδες μαρμάρινο γλυπτό δεν κατέστη δυνατόν να φορτωθεί σε πλοίο και εγκαταλείφτηκε. Η τοποθέτηση του στο βάθρο ολοκληρώθηκε το 1966.
Πρόκειται για ένα ολόγλυφο ανάθημα φυσικού μεγέθους που παριστάνει τον ταύρο σε στάση επίθεσης. Είναι κατασκευασμένος από λευκό μάρμαρο και ζυγίζει περίπου 4,8 τόνους. Αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα σε όγκο και βάρος γλυπτά που έχουν βρεθεί στον ελλαδικό χώρο. Οι διαστάσεις του σωζόμενου γλυπτού είναι 3,20 μέτρα μήκος, 1,30 μέτρα ύψος και 0,75 μέτρα πλάτος .
Το γλυπτό σώζεται σχεδόν ακέραιο, με εξαίρεση τα ένθετα κέρατα (που ήταν κατασκευασμένα από άλλο υλικό, πιθανότατα από μάρμαρο ή χρυσό), τμήμα της ουράς και τα πόδια, τα οποία έχουν σπάσει από τον μηρό και κάτω (πιθανόν γιατί δεν είχαν την ίδια αντοχή με το συμπαγές υπόλοιπο σώμα, κατά την πτώση του στη θάλασσα).
Το γλυπτό εκτίθεται φυλασσόμενο μέσα σε γυάλινο κουβούκλιο πίσω από το ναό του Σωτήρος, κοντά στο λιμάνι των Ωρεών.
Η κατασκευή του χρονολογείται στα τέλη 4ου- αρχές 3ου π.Χ. αιώνα. Ενδεχομένως, κοσμούσε κάποιο ταφικό μνημείο ενός επιφανούς πολίτη των Ωρεών. Μια άλλη εκδοχή είναι ότι υπήρξε το σύμβολο της αρχαίας πόλης ενώ άλλοι μελετητές το συνδέουν με την ύπαρξη κάποιου ιερού στην περιοχή, θεωρώντας το αφιέρωμα του Δημητρίου του Πολιορκητή με σαφές εικονογραφικό πολιτικό νόημα (τη χρονική περίοδο κατασκευής του Ταύρου υπήρχε ευμάρεια και οι ευβοϊκές πόλεις αποφάσισαν να ενωθούν έχοντας κοινούς νόμους, πολίτευμα, ακόμη και νομίσματα). Το μοτίβο του ταύρου σχετίζεται επίσης με τη Διονυσιακή λατρεία και δεδομένου ότι στη Βόρεια Εύβοια λατρευόταν ο Διόνυσος, ενδεχομένως το άγαλμα να σχετίζεται και με τη λατρεία του θεού.
